Συγγραφέας: Κώστας Ακρίβος Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Τις προάλλες που λες ζάρωσα σε μια γωνιά, μ’ είχε σφίξει το πολύ κρύο, χάζευα απ’ το στασίδι το μανουάλι με τα κεριά. Όλα κι όλα δυο, το δικό μου και του πατέρα. Δεν ξέρω κι εγώ πώς έγινε, πήρε το μυαλό μου να πλάθει ξανά αλλόκοτες εικόνες. Πως τάχα εκείνα τα κίτρινα κεράκια ήταν λέει άνθρωποι. Το ένα εσύ, το άλλο ο Φάνης μας. Μ’ έμοιασαν ίδια με το λιγνό κορμί σας και με τα χρώματα τα δικά σας. Κι όλο λιώνατε, λιώνατε, λιγοστεύατε. Θάμπωσαν τα μάτια. Είπα πάει, θα σαλέψω, δεν είμαι καλά στις φρένες μου. Μα να σας νομίζω για κεριά της εκκλησίας;
Εκείνος στην Τασκένδη, πολιτικός πρόσφυγας του Εμφυλίου.
Οι δικοί του, φίλοι και αντίπαλοι, στην Ελλάδα του ’50 και του ’60.