Συγγραφέας: Ιζαμπέλ Αλιέντε Εκδόσεις: Ωκεανίδα

«Στα σαράντα μου χρόνια, εγώ, η Σαριτέ Σεντέγια, έχω σταθεί πιο τυχερή από τις άλλες σκλάβες. Θα ζήσω πολλά χρόνια και τα γηρατειά μου θα είν’ ευτυχισμένα, γιατί το άστρο μου «το ζ’ έτουάλ» λάμπει ακόμα κι όταν η νύχτα είναι συννεφιασμένη. Έχω την τύχη να είμαι με τον εκλεκτό της καρδιάς μου όταν τα δυνατά του χέρια μού ξυπνάνε τη σάρκα. Απέκτησα τέσσερα παιδιά κι ένα εγγόνι, και όσα απ’ αυτά είναι ζωντανά, είν’ ελεύθερα. Η πρώτη μου ευτυχισμένη ανάμνηση είναι απ’ την εποχή που ήμουν ακόμα ένα κοκαλιάρικο κι άγουρο κοριτσάκι και το σώμα μου λικνιζόταν στον ήχο των τυμπάνων. Το ίδιο και η πιο πρόσφατη ευτυχισμένη μου στιγμή, γιατί χτες τη νύχτα ήμουν στην Πλατεία του Κονγκό και χόρευα χωρίς καμιά έγνοια στο μυαλό, και σήμερα το σώμα μου είναι ζεστό και κουρασμένο».
Η Σαριτέ, παρ’ όλο που ήταν σκλάβα στον Άγιο Δομίνικο στα τέλη του 18ου αιώνα, είχε άστρο στη ζωή της: στα εννέα της χρόνια την πούλησαν στον Τουλούζ Βαλμορέν, έναν πλούσιο γαιοκτήμονα, αλλά δεν γνώρισε την εξοντωτική ζωή στις ζαχαροφυτείες, γιατί πάντα ήταν οικιακή σκλάβα.
Με την έμφυτη καλοσύνη της, τη δύναμη του χαρακτήρα και την τιμιότητά της, μοιραζόταν τα μυστικά και την εξυπνάδα της με τους δικούς της, τους σκλάβους, βοηθώντας τους να επιβιώνουν, και γνώριζε τις αθλιότητες των αφεντικών, των λευκών.