Συγγραφέας: Βασίλης Δανέλλης Εκδόσεις: Καστανιώτης

Στις δύσκολες στιγμές χαμογελούσε και σήκωνε εκείνους τους ώμους που ήταν μεγάλοι σαν λόφοι. «Έχει ο Θεός», έλεγε και συνέχιζε. Ένας θεός διαφορετικός από τον άγριο, σαδιστή, εκδικητικό θεό της κυρα-Ξένιας και του Μούσα. Ο δικός του ήταν παιχνιδιάρης σαν τον ίδιο. Μόνο που, αντί με κορίνες και μπαλάκια, έπαιζε με ανθρώπινες ζωές. Τις στριφογύριζε, τις πέταγε ψηλά κι όταν του έπεφταν κι έσπαζαν, γελούσε σκανταλιάρικα και συνέχιζε το παιχνίδι του. Μέχρι που έσπασε κι εκείνη του Λάζαρου, κι όλοι αυτοί που υποτίθεται πως τον αγαπούσαν ούτε τα κομμάτια του δεν έσκυβαν να μαζέψουν.