Συγγραφέας: Βενετία Πιτσιλαδή - Σούαρτ Εκδόσεις: Σαββάλας
«Τρομερά ανήσυχοι με περίμεναν όλοι τους ντυμένοι στα μαύρα, μετά το αναπάντεχο δυστύχημα.
Μπήκα στο σπίτι μ’ ένα βλέμμα τρελό, δαρμένο. Ήμουν μούσκεμα, τα μαλλιά μου είχαν κολλημένη άμμο κι έμοιαζα σαν να σώθηκα από ναυάγιο.
“Θέλω να φύγετε όλοι σας” φώναξα “και είναι διαταγή! Γιατί κλαίτε; Γιατί θρηνείτε; Εγώ δε θα πενθήσω. Απόψε, το βράδυ της κηδείας, θα χορέψω ως το πρωί και αύριο θα πάω να φτύσω στον τάφο του!”.
Έβαλα το κόκκινο έξαλλο ντεκολτέ φόρεμα με τα μαύρα δαντελένια εσώρουχα και τις γόβες με τα ψηλά τακούνια, βάφτηκα με έντονο κόκκινο φλογερό κραγιόν στα χείλη, φόρεσα μεγάλα σκουλαρίκια, βραχιόλι και κολιέ με στρας, έριξα μια άσπρη γούνινη ετόλ στους ώμους και με ύφος ντίβας έφυγα χτυπώντας δυνατά την πόρτα.
Στο νυχτερινό κέντρο που πήγαμε, ανέβηκα στην πίστα και χόρευα ασταμάτητα, πολύ προκλητικά και σεξουαλικά, ενώ συγχρόνως έπινα σαμπάνια και γελώντας φώναζα δυνατά: “Ζωή σ’ εσάς!”.
Το πρωί πήγα κατευθείαν στο νεκροταφείο με το κόκκινο φόρεμα, τα ξεβαμμένα σοκαρισμένα ξενυχτισμένα μάτια.
“Δεν έχεις πεθάνει εσύ αλλά εγώ!” του φώναξα. “Ποτέ δε θα σε συγχωρήσω! Με προδώσατε όλοι σας!”
Έφυγα κουτσαίνοντας ψυχή και σώμα… Ένιωσα απερίγραπτα μόνη… Ζούσα –δεν έπαιζα– έναν καταστροφικό ρόλο.
Την ίδια μέρα πήρα την απόφασή μου να φύγω!»
