Συγγραφέας: Αλέξης Σταμάτης Εκδόσεις: Μίνωας
Δε νομίζω ποτέ μια γυναίκα να αγάπησε στ’ αληθινά έναν άντρα για τις σκέψεις του.
Δεν είχε και ιδιαίτερες σκέψεις ο Αντρέας.
Ήταν σα να ζούσα σε μια nature morte.
Όλα ήταν εκεί, ζωγραφισμένα στην εντέλεια, αλλά κάτι έλειπε. Κι αυτό που έλειπε ήταν το νόημα.
Κοιταζόμασταν με τις ώρες στα μάτια, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από πάνω του, τον κοίταζα, τον κοίταζα κι έβλεπα τι;
Ένα απέραντο συναίσθημα, που ήταν ολόκληρο δικό μου…
Το νόημα το έδινες εσύ, ύστερα. Ήσουν ο αδερφός μου τότε, ο πατέρας μου.
Πάλι θα σ’ το πω, το σκέφτομαι συχνά, πώς το δέχτηκες…
Πώς τη δέχτηκες αυτή τη θέση;
